پیام دانشجو همیشه زنده و باقی خواهد ماند

پس از اینکه حکومت در برابر اطلاع رسانی های افشاگرانه ی پیام دانشجو چاره ائی جز برخورد قهر آمیز نیافت و آنرا بست ، بی شک به این نتیجه رسیده بود که محتوای آنرا مسدود کرده و دیگر افشاگری معنا پیدا نخواهد کرد. دریغ از اینکه پس از آن نشریات بسیاری ظهور یافته و جسارت بیان حقایق را یافتند. دیگر پیام دانشجو تنها جریده ی افشا گر نبود و نویسندگان آن بویژه مدیر مسئول مبرز آن تنها بیانگر حقایق از مفسدان درون و برون حکومت نبود.

پس از بسته شدن پیام دانشجو ، نشریه ائی جدیدی تحت عنوان ندای دانشجو توسط همان هیئت تحریریه بچاپ رسید که بخاطروجود جبر خفقانی بصورت پنهانی توزیع میگردید. چرا که رسالت روزنامه نگاری هیچ وقت از ذهن نویسندگان آن خارج نگردید. پس از آن بویژه در سالهای 76 تا اوایل 79 نشریات بسیاری طهور یافته و این رسالت را بدوش گرفتند.و باز هویت خویشتن و گزارش روز نیز توسط همان هیئت به چاپ رسید. در آن روزها به دلیل وجود اطلاع رسانی های متعدد که کاملا مسقل عمل میکردند توجه عموم را از رسانه های خارجی به سمت داخل کشاند. و این بزرگترین خاصیت آزادی قلم در یک جامعه است که در کشور استبداد زده ی جایگاه خود را باز یافت. اما افسوس که رژیم بیش از آنکه به مزایای آزادی بیاندیشد ، مضرات آنرا مورد توجه قرار داده و با آنان نیز برخورد نمود. افشاگری در مورد قتل های زنجیره ائی که توسط وزارت اطلاعات صورت میگرفت ، توسط همین نشریات بیان گردید. اما از آنجائیکه حکومت ، دوام خود را در خلاء اطلاعاتی مردم جسته و آگاهی را سم بزرگ تداوم حکومت خود میداند ،اقدام به بستن آن نشریات کرده و روزنامه نگاران بسیاری را روانه ی زندانها کرد. چه نشریاتی که در ده سال گذشته بصورت یکجا و یا فله ائی بسته نشدند و چه روزنامه نگارانی که به جرم قلم و افشاگری پای به شکنجه گاه های حکومت نگذاشتند. اما باز حاکمیت استبداد در اندیشه ی کور و کوته نظرانه ی خود ، بگیر و ببند را تنها راه چاره دانسته و همچنان با مسکن های موقتی خود التیام یافت.

اما به فراخور زمان و پیشرفت تکنولوژیک رسانه ائی توجه پویندگان دموکراسی خواه سمت و سوئی دیگر یافت به گونه ائی که صدا و سیمای جمهوری اسلامی جای خود را به شبکه های گسترده ی ماهواره ائی داده و نشریات پر هزینه و محدود جای خود را با سایت های بی شماراینترنتی سپرد. از سوی دیگر هجوم توده ها به ویژه جوانان و قشر روشنفکر جامعه – به دلیل ضعف رسانه ائی در کشور – به سمت رسانه های غیر قابل کنترل ، حکومت را چنان دچار سردر گمی و و آشفتگی نمود که چاره را در ایجاد خدشه در انتشار و پخش زنده ی اطلاع رسانی دید.تا حدی که پخش پارازیت های سرطان زا- که جان و سلامت مردم را به مخاطره میاندازد- و بگیر و ببند دیش های ماهواره ائی که کاری ضد انسانی و اجتماعی بود رابرای جلوگیری از اطلاع رسانی های ماهواره ائی و فیلتر کردن سایت های اینترنتی را تنها راه جلوگیری از ابراز نظر و عقاید و حتی افشا گری های نخبگان در پیش گرفت .

صد البته سایت نویسان و رایانه پردازان ازبگیر و ببندهای حکومت در امان نبودند.چراکه وبلاگ نویسان بسیاری که عمدتا جوانان و روشنفکران جامعه بودند به پای میز محاکمه رفته و زندان و شکنجه را به چشم دیدند.در همین اثنا تبلور وبلاگ پیام دانشجو که در دوران مرخصی مهندس حشمت الله طبرزدی ظهوری دوباره یافته بود حکومت را بر آن داشت تا ضمن برخورد قهری با نویسنده ی آن ، وبلاگ را بصورت کاملا سفید شده به نوعی مسدود نمود. دریغ از اینکه تبلور فزاینده ی اینگونه وبلاگها و سایت های اینترنتی ، ضعف حاکمیت را در برابر مبارزه ی تکنولوژیک عیان نمود.

القای رسانه های عمومی حکومتی به عنوان تنها رسانه های کشور که کاری بجز مجیز گوئی از عملکردهای غیر کارشناسان مجموعه ی حکومت ندارند و شغل شریف رسانه ائی را به گند آب دروغپردازی و تبلیغات مسموم تبدیل نموده اند ، نهایت تلاش خود را در جهت حفظ ظاهر نموده و بجای افشاگری در باره ی حقایق جامعه ، به گران شدن قیمت مرغ و تخم مرغ پرداخته و به زعم خود جامعه را به سمت انتقاد و رسالت اطلاع رسانی !!! سوق داده اند. دریغ از اینکه عطش آگاهی داشتن از مسائل پشت پرده چنان جامعه را فرا گرفته که پر هزینه ترین وسایل ارتباط جمعی – از جمله صدا و سیما و نشریات رانت خوار – را رها کرده و توجه خود را معطوف غیر ساخته اند.بگونه ائی که دیگر کمتر خانه ائی را بدون ماهواره و یا کامپیوتر میتوان یافت.

حشمت الله طبرزدی – علیرغم پایان دوران محکومیتش دوباره خود را در چهار چوب زندان اوین یافته و بدون هیچگونه اتهام جدیدی اینک در زندان اوین بسر میبرد. وبلاگ پیام دانشجو مسدود گردیده و ... اما با بازداشت طبرزدی ، طبرزدی ها رشد نموده و با مسدود شدن پیام دانشجو وبلاگ ها ساخته میگردد. گویا رژیم به تکرار اشتباهات تاریخی عادتی دیرینه دارد.چراکه پیام دانشجوهمیشه زنده است و باقی خواهد ماند.

امید عباسقلی نژاد

29/8/1386