جمهوری اسلامی هم پیمان استراتژیک سوریه میباشد این دو از ابتدای روی کار آمدن مذهبیون درایران همدیکر را رها نکرده اند . حکومت بعث سوری خود را لاییک وغیر مذهبی مینامد وجمهوری اسلامی همانگونه که از نامش پیدا است یک رژیم سیاسی اسلامی است ،درحقیقت نام اصلی آن حکومت اسلامی میباشد همان حکومتی که طالبان در اقغانستان وپاکستان ودر کشمیر به دنبال آن هستند ، همان حکومتی که رسیدن به آن اوج خواسته های القاعده وبن لادن است وهمان حکومتی که مسلمانان سلفی در هر کجای دنیا که باشند با ابزار کشتار و خشونت خواهان ایجاد آن هستند نوع شیعه وسنی آن فرقی نداردحزب الله شیعه همان کاری را درلبنان انجام میدهد که طالبان سنی در افغانستان آنان به دنبال بدست گرفتن حکومت می باشند ویک الگو هم دارند وآن حکومت اسلامی واقع درایران است.
چگونه است که رژیم لاییک سوری با رژیم اسلامی ایران عهد اخوت بسته واینگونه از یکدیگر دفاع میکنند ؟ پاسخ بسیارساده است مبانی اصلی این دو و تمامی حکومتهای مانند آنها مشترک است وآن استبداد است ، استبداد یعنی قانون حرف یکنفر یا یک گروه یا حزبی که قدرت در دست اوست استبداد به معنای عدم رعایت حقوق بشر ، مخالفت با دمکراسی وآزادی بیان وعقیده .
استبداد است که زندان برای آزادیخواهان می سازد ودر رژیم استبدادی است که زندانی سیاسی وعقیدتی وجود دارد .در ایران در سوریه در برمه درروسیه سفید درسودان ودر هر کشوردیگری که استبداد حاکم است .
مطلبی که در ادامه آمده است سخنان یک زندانی سیاسی سوری میباشد که چقدر گفته هایش با زندانیان سیاسی ایرانی نزدیکی دارد درواقع یکسان است .
هواداران جبهه ی دمکراتیک ایران _ استان تهران
چگونه است که رژیم لاییک سوری با رژیم اسلامی ایران عهد اخوت بسته واینگونه از یکدیگر دفاع میکنند ؟ پاسخ بسیارساده است مبانی اصلی این دو و تمامی حکومتهای مانند آنها مشترک است وآن استبداد است ، استبداد یعنی قانون حرف یکنفر یا یک گروه یا حزبی که قدرت در دست اوست استبداد به معنای عدم رعایت حقوق بشر ، مخالفت با دمکراسی وآزادی بیان وعقیده .
استبداد است که زندان برای آزادیخواهان می سازد ودر رژیم استبدادی است که زندانی سیاسی وعقیدتی وجود دارد .در ایران در سوریه در برمه درروسیه سفید درسودان ودر هر کشوردیگری که استبداد حاکم است .
مطلبی که در ادامه آمده است سخنان یک زندانی سیاسی سوری میباشد که چقدر گفته هایش با زندانیان سیاسی ایرانی نزدیکی دارد درواقع یکسان است .
هواداران جبهه ی دمکراتیک ایران _ استان تهران
فعال اهل سوریه در مورد زندانی بودن خود و سایرین سخن می گوید
واشنگتن- عثامه منجد که خود زندانی سیاسی بوده است، می گوید، از جان گذشتگی آنانی که به دلیل باورهایشان در سوریه به زندان افتاده اند نباید بیهوده شمرده یا فراموش شود.
منجد در طی یک میزگرد ویژه که در 24 ژوییه از سوی هیئت آمریکایی سازمان ملل و در نیویورک برگزار شده بود، از تجربه های خود و سایر هم وطنانش در زندان های سوریه صحبت کرد.
سایر شرکت کنندگان در این میزگرد که نمایندۀ کشورهای بلاروس، برمه، کوبا، اریتره، و ازبکستان بودند، همگی به خاطر به زبان آوردن حقوق انسانی خود که از سوی جامعۀ بین المللی به رسمیت شناخته می شود، سابقۀ تجربۀ زندان سیاسی راداشته یا افرادی از خانوادۀ آنها این تجربه را از سر گذرانده بودند. آنها در سالنی صحبت می کردند که مملو از 120 دیپلمات، روزنامه نگار و نمایندۀ سازمان های غیر دولتی بود. به گفتۀ منجد، هر چند تبلیغات اندکی در مورد آنها صورت گرفته، اما افراد بسیاری در سوریه زندانی سیاسی هستند.
او گفت، آنها نه تروریست هستند، نه افراط گرا، و نه عُمال عوامفریب کشور های دیگر. آنها نیز مثل شما که در این سالن حضور دارید، هستند: افرادی موجه، که باورهایشان در مورد آزادی بیان، حق انتخاب دولت، برخورداری از قوۀ قضاییۀ مستقل و عادلانه، و تساوی در برابر قانون، مانند باورهای شما است. آنها انسان های آگاهی هستند که برای حقوق انسانی، سیاسی، و اجتماعی خود در سوریه مبارزه می کنند. آنها قصد دارند عزت نفس را به سوریه و به خود، به عنوان شهروندان سوری، بازگردانند.
او اسامی تعدادی از زندانیان سیاسی را اعلام کرد و از سرنوشت بسیاری از پزشکان، تجار، شعرا، و هنرمندانی گفت که تحت آزار و شکنجۀ رژیمی هستند که منجد آن را "یک رژیم بیمار" می خواند.
او گفت، سازمان ملل، به عنوان سازمانی که نمایندۀ خواست جامعۀ بین الملل است، در برابر این زندانیان که نباید فراموش شوند، و نیز جلوگیری از سرکوبگری های رژیم، دارای مسئولیت و تعهد است. این میز گرد، برای تأکید بر اعلامیۀ مربوط به زندانیان سیاسی که در ماه ژوئن منتشر شد، تشکیل شده بود. در آن اعلامیه که از سوی ایالات متحده و 63 کشور از اعضای سازمان ملل حمایت می شود، از جامعۀ جهانی درخواست شده تا در برابر آزادی زندانیانی که تنها به خاطربیان صلح آمیز باور های خود در اسارت به سر می برند، قبول مسئولیت نماید.
در این اعلامیه تلاش شده تعهد کشورها نسبت به اعلامیۀ جهانی حقوق بشر که در سال 1948 و از سوی مجمع عمومی سازمان ملل مورد تصویب قرار گرفت، تقویت گردد. از جمله موادی که در 30 مادۀ اعلامیۀ جهانی آمده، این است که مردم حق برخورداری از آزادی اندیشه و حق پرهیز از بازداشت غیرقانونی را دارا می باشند.
مبارزه برای آزادی در سوریه
منجد مورد اذیت و آزار و تفتیش عقاید قرار گرفته و به خاطر فعالیت هایش به عنوان دانشجو، بارها در سوریه توقیف شده است.
در آخرین باری که از سوی نیروهای امنیتی سیاسی سوری و در سال 2004 در دمشق بازداشت شد، به مدت یک هفته تحت بازپرسی و شکنجه قرار داشت. او هنگام مصاحبه وعکس برداری در نواحی روستایی و فقیرنشین سوریه بازداشت گردید. هدف او روشنگری درمورد مصائب مردمان فقیر این نواحی بود و این کار را از طریق انتشار صدا و شرح زندگی آنها در رسانه های محلی و بین المللی انجام می داد.
منجد تنها بعد از امضای تعهد نامه ای مبنی بر عدم شرکت در فعالیت های سیاسی و اجتماعی، آزادی خود را به دست آورد.
او اکنون نمی خواهد ساکت بماند. او که از اقبال کافی برای جان سالم به دربردن از زندان برخوردار بوده است، می گوید احساس می کند که وظیفه اش اطلاع رسانی و باخبر کردن جهان از آن چه بر کسانی که هنوز در زندان به سر می برند، است؛ افرادی که با علم کامل به این که چه قیمت گزافی باید بپردازند، انتخاب کرده اند که در راه تحقق آرمان های خود با قدرت بایستند.
امروز، منجد که پیوسته به تفسیر سیاست های سوریه مشغول است، در شورای ملی اعلامیۀ دمشق مشغول به کار است، این شورا از چندین گروه از احزاب مخالف، چهره های برجستۀ سوری، روشنفکران و اصلاح طلبان تشکیل شده است.
او ریاست روابط عمومی جنبش عدالت و توسعه را به عهده دارد؛ این جنبش به رهبری مبارزات برای نیل به تغییرات صلح آمیز و دموکراتیک در سوریه و ایجاد یک دولت مدرن که حامی حقوق بشر بوده و توسعۀ اقتصادی و اجتماعی را ارتقا دهد، می پردازد.
منجد بیان داشت، رژیم هایی که از پیشرفت دموکراسی و جامعۀ مدنی ممانعت می کنند، و جواب درخواست های به حق مردم خود برای ایجاد تغییرات را با سرکوب می دهند، باید منزوی گردند.
او اظهار داشت، زندانیان سیاسی باید از سوی جامعۀ بین الملل مورد تأیید و تشویق قرار گیرند و حمایت های لازم از آنها به عمل بیاید.
واشنگتن- عثامه منجد که خود زندانی سیاسی بوده است، می گوید، از جان گذشتگی آنانی که به دلیل باورهایشان در سوریه به زندان افتاده اند نباید بیهوده شمرده یا فراموش شود.
منجد در طی یک میزگرد ویژه که در 24 ژوییه از سوی هیئت آمریکایی سازمان ملل و در نیویورک برگزار شده بود، از تجربه های خود و سایر هم وطنانش در زندان های سوریه صحبت کرد.
سایر شرکت کنندگان در این میزگرد که نمایندۀ کشورهای بلاروس، برمه، کوبا، اریتره، و ازبکستان بودند، همگی به خاطر به زبان آوردن حقوق انسانی خود که از سوی جامعۀ بین المللی به رسمیت شناخته می شود، سابقۀ تجربۀ زندان سیاسی راداشته یا افرادی از خانوادۀ آنها این تجربه را از سر گذرانده بودند. آنها در سالنی صحبت می کردند که مملو از 120 دیپلمات، روزنامه نگار و نمایندۀ سازمان های غیر دولتی بود. به گفتۀ منجد، هر چند تبلیغات اندکی در مورد آنها صورت گرفته، اما افراد بسیاری در سوریه زندانی سیاسی هستند.
او گفت، آنها نه تروریست هستند، نه افراط گرا، و نه عُمال عوامفریب کشور های دیگر. آنها نیز مثل شما که در این سالن حضور دارید، هستند: افرادی موجه، که باورهایشان در مورد آزادی بیان، حق انتخاب دولت، برخورداری از قوۀ قضاییۀ مستقل و عادلانه، و تساوی در برابر قانون، مانند باورهای شما است. آنها انسان های آگاهی هستند که برای حقوق انسانی، سیاسی، و اجتماعی خود در سوریه مبارزه می کنند. آنها قصد دارند عزت نفس را به سوریه و به خود، به عنوان شهروندان سوری، بازگردانند.
او اسامی تعدادی از زندانیان سیاسی را اعلام کرد و از سرنوشت بسیاری از پزشکان، تجار، شعرا، و هنرمندانی گفت که تحت آزار و شکنجۀ رژیمی هستند که منجد آن را "یک رژیم بیمار" می خواند.
او گفت، سازمان ملل، به عنوان سازمانی که نمایندۀ خواست جامعۀ بین الملل است، در برابر این زندانیان که نباید فراموش شوند، و نیز جلوگیری از سرکوبگری های رژیم، دارای مسئولیت و تعهد است. این میز گرد، برای تأکید بر اعلامیۀ مربوط به زندانیان سیاسی که در ماه ژوئن منتشر شد، تشکیل شده بود. در آن اعلامیه که از سوی ایالات متحده و 63 کشور از اعضای سازمان ملل حمایت می شود، از جامعۀ جهانی درخواست شده تا در برابر آزادی زندانیانی که تنها به خاطربیان صلح آمیز باور های خود در اسارت به سر می برند، قبول مسئولیت نماید.
در این اعلامیه تلاش شده تعهد کشورها نسبت به اعلامیۀ جهانی حقوق بشر که در سال 1948 و از سوی مجمع عمومی سازمان ملل مورد تصویب قرار گرفت، تقویت گردد. از جمله موادی که در 30 مادۀ اعلامیۀ جهانی آمده، این است که مردم حق برخورداری از آزادی اندیشه و حق پرهیز از بازداشت غیرقانونی را دارا می باشند.
مبارزه برای آزادی در سوریه
منجد مورد اذیت و آزار و تفتیش عقاید قرار گرفته و به خاطر فعالیت هایش به عنوان دانشجو، بارها در سوریه توقیف شده است.
در آخرین باری که از سوی نیروهای امنیتی سیاسی سوری و در سال 2004 در دمشق بازداشت شد، به مدت یک هفته تحت بازپرسی و شکنجه قرار داشت. او هنگام مصاحبه وعکس برداری در نواحی روستایی و فقیرنشین سوریه بازداشت گردید. هدف او روشنگری درمورد مصائب مردمان فقیر این نواحی بود و این کار را از طریق انتشار صدا و شرح زندگی آنها در رسانه های محلی و بین المللی انجام می داد.
منجد تنها بعد از امضای تعهد نامه ای مبنی بر عدم شرکت در فعالیت های سیاسی و اجتماعی، آزادی خود را به دست آورد.
او اکنون نمی خواهد ساکت بماند. او که از اقبال کافی برای جان سالم به دربردن از زندان برخوردار بوده است، می گوید احساس می کند که وظیفه اش اطلاع رسانی و باخبر کردن جهان از آن چه بر کسانی که هنوز در زندان به سر می برند، است؛ افرادی که با علم کامل به این که چه قیمت گزافی باید بپردازند، انتخاب کرده اند که در راه تحقق آرمان های خود با قدرت بایستند.
امروز، منجد که پیوسته به تفسیر سیاست های سوریه مشغول است، در شورای ملی اعلامیۀ دمشق مشغول به کار است، این شورا از چندین گروه از احزاب مخالف، چهره های برجستۀ سوری، روشنفکران و اصلاح طلبان تشکیل شده است.
او ریاست روابط عمومی جنبش عدالت و توسعه را به عهده دارد؛ این جنبش به رهبری مبارزات برای نیل به تغییرات صلح آمیز و دموکراتیک در سوریه و ایجاد یک دولت مدرن که حامی حقوق بشر بوده و توسعۀ اقتصادی و اجتماعی را ارتقا دهد، می پردازد.
منجد بیان داشت، رژیم هایی که از پیشرفت دموکراسی و جامعۀ مدنی ممانعت می کنند، و جواب درخواست های به حق مردم خود برای ایجاد تغییرات را با سرکوب می دهند، باید منزوی گردند.
او اظهار داشت، زندانیان سیاسی باید از سوی جامعۀ بین الملل مورد تأیید و تشویق قرار گیرند و حمایت های لازم از آنها به عمل بیاید.
No comments:
Post a Comment